سورة الشمس
بِسْمِ اللَّـهِ الرَّحْمَـٰنِ الرَّحِيمِ
بنام
خدای رحمت کنندۀ رحمت گستر
وَالشَّمْسِ وَضُحَاهَا ﴿١﴾
وَالشَّمْسِ وَضُحَاهَا ﴿١﴾
و
(سوگند) به خورشید و تابش آن ﴿۱﴾
وَالْقَمَرِ إِذَا تَلَاهَا ﴿٢﴾
و سوگند به ماه وقتی از آن (خورشید) تبعیت میکند (اشاره به نور خورشید است که بوسیلۀ ماه بر زمین تابانده میشود و یا حرکت ماه که تحت تاثیر جاذبۀ خورشید و زمین قرار دارد ﴿۲﴾
وَالنَّهَارِ إِذَا جَلَّاهَا ﴿٣﴾
و سوگند به روز وقتی که آن (نور خورشید را جلوه گر می سازد ﴿۳﴾
وَاللَّيْلِ إِذَا يَغْشَاهَا ﴿٤﴾
و سوگند به شب وقتی که آن (نور خورشید) را می پوشاند ﴿۴﴾
وَالسَّمَاءِ وَمَا بَنَاهَا ﴿٥﴾
و سوگند به آسمان و سوگند به آنچه آن (آسمان) را بنا کرد ﴿۵﴾
وَالْأَرْضِ وَمَا طَحَاهَا ﴿٦﴾
و سوگند به زمین و سوگند به آنچه آن (زمین) را مانند توپی پرتاب کرد (غلتانید) ﴿۶﴾
وَنَفْسٍ وَمَا سَوَّاهَا ﴿٧﴾
و سوگند به نفس و سوگند به آنچه آن (نفس) را درست کرد ﴿۷﴾
فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا ﴿٨﴾
و به آن (نفس گناه کاریش و تقوایش را الهام کرد ﴿۸﴾
قَدْ أَفْلَحَ مَن زَكَّاهَا ﴿٩﴾
حتمآ رستگار شد هرکس آن (نفس) را تزکیه و پاگ گرداند ﴿۹﴾
وَقَدْ خَابَ مَن دَسَّاهَا ﴿١٠﴾
و حتمآ نا امید شد (به آرزویش نرسید) هر کس که با آن نفس دسیسه کرد ﴿۱۰﴾
كَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْوَاهَا ﴿١١﴾
(قوم) ثمود با طغیان گری آن (شتر را که آیه ی خدا بود) را تکذیب کردند ﴿۱۱﴾
إِذِ انبَعَثَ أَشْقَاهَا﴿١٢﴾
و قتی که دشمن ترین فرد آن (قوم) را بر انگیختند ﴿۱۲﴾
فَقَالَ لَهُمْ رَسُولُ اللَّـهِ نَاقَةَ اللَّـهِ وَسُقْيَاهَا ﴿١٣﴾
و رسول خدا به آنها گفت این شتر ماده ی خداست و کینه ی آن (شتر) را به دل گرفتند ﴿۱۳﴾
فَكَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمْدَمَ عَلَيْهِمْ رَبُّهُم بِذَنبِهِمْ فَسَوَّاهَا ﴿١٤﴾
و او (رسول) را دروغ گو شمردند و شتر را کشتند و پروردگارشان بدلیل گنا هانشان بر آنها غضب کرد و آنها را تسویه کرد (با خاک یکسان کرد) ﴿۱۴﴾
وَلَا يَخَافُ عُقْبَاهَا ﴿١٥﴾
و از عاقبت آن (تسویه کردن) هم نمی ترسد ﴿۱۵﴾
وَالْقَمَرِ إِذَا تَلَاهَا ﴿٢﴾
و سوگند به ماه وقتی از آن (خورشید) تبعیت میکند (اشاره به نور خورشید است که بوسیلۀ ماه بر زمین تابانده میشود و یا حرکت ماه که تحت تاثیر جاذبۀ خورشید و زمین قرار دارد ﴿۲﴾
وَالنَّهَارِ إِذَا جَلَّاهَا ﴿٣﴾
و سوگند به روز وقتی که آن (نور خورشید را جلوه گر می سازد ﴿۳﴾
وَاللَّيْلِ إِذَا يَغْشَاهَا ﴿٤﴾
و سوگند به شب وقتی که آن (نور خورشید) را می پوشاند ﴿۴﴾
وَالسَّمَاءِ وَمَا بَنَاهَا ﴿٥﴾
و سوگند به آسمان و سوگند به آنچه آن (آسمان) را بنا کرد ﴿۵﴾
وَالْأَرْضِ وَمَا طَحَاهَا ﴿٦﴾
و سوگند به زمین و سوگند به آنچه آن (زمین) را مانند توپی پرتاب کرد (غلتانید) ﴿۶﴾
وَنَفْسٍ وَمَا سَوَّاهَا ﴿٧﴾
و سوگند به نفس و سوگند به آنچه آن (نفس) را درست کرد ﴿۷﴾
فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا ﴿٨﴾
و به آن (نفس گناه کاریش و تقوایش را الهام کرد ﴿۸﴾
قَدْ أَفْلَحَ مَن زَكَّاهَا ﴿٩﴾
حتمآ رستگار شد هرکس آن (نفس) را تزکیه و پاگ گرداند ﴿۹﴾
وَقَدْ خَابَ مَن دَسَّاهَا ﴿١٠﴾
و حتمآ نا امید شد (به آرزویش نرسید) هر کس که با آن نفس دسیسه کرد ﴿۱۰﴾
كَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْوَاهَا ﴿١١﴾
(قوم) ثمود با طغیان گری آن (شتر را که آیه ی خدا بود) را تکذیب کردند ﴿۱۱﴾
إِذِ انبَعَثَ أَشْقَاهَا﴿١٢﴾
و قتی که دشمن ترین فرد آن (قوم) را بر انگیختند ﴿۱۲﴾
فَقَالَ لَهُمْ رَسُولُ اللَّـهِ نَاقَةَ اللَّـهِ وَسُقْيَاهَا ﴿١٣﴾
و رسول خدا به آنها گفت این شتر ماده ی خداست و کینه ی آن (شتر) را به دل گرفتند ﴿۱۳﴾
فَكَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمْدَمَ عَلَيْهِمْ رَبُّهُم بِذَنبِهِمْ فَسَوَّاهَا ﴿١٤﴾
و او (رسول) را دروغ گو شمردند و شتر را کشتند و پروردگارشان بدلیل گنا هانشان بر آنها غضب کرد و آنها را تسویه کرد (با خاک یکسان کرد) ﴿۱۴﴾
وَلَا يَخَافُ عُقْبَاهَا ﴿١٥﴾
و از عاقبت آن (تسویه کردن) هم نمی ترسد ﴿۱۵﴾
الحمدلله
رب العالمین ۱۶/۶/۱۳۹۲ شنبه بندۀ خدا
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر