۱۳۹۱ خرداد ۱۴, یکشنبه

۹۱ - شمس (خورشید)



                            سورة الشمس
بِسْمِ اللَّـهِ الرَّحْمَـٰنِ الرَّحِيمِ
بنام خدای رحمت کنندۀ رحمت گستر
 وَالشَّمْسِ وَضُحَاهَا ﴿١﴾
و (سوگند) به خورشید و تابش آن ﴿۱
 وَالْقَمَرِ إِذَا تَلَاهَا ﴿٢﴾
و سوگند به ماه وقتی از آن (خورشید) تبعیت میکند (اشاره به نور خورشید است که بوسیلۀ ماه بر زمین تابانده میشود و یا حرکت ماه که تحت تاثیر جاذبۀ خورشید و زمین قرار دارد ﴿۲

 وَالنَّهَارِ إِذَا جَلَّاهَا ﴿٣﴾
و سوگند به روز وقتی که آن (نور خورشید را جلوه گر می سازد ﴿۳

 وَاللَّيْلِ إِذَا يَغْشَاهَا ﴿٤﴾
و سوگند به شب وقتی که آن (نور خورشید) را می پوشاند ﴿۴ 
 وَالسَّمَاءِ وَمَا بَنَاهَا ﴿٥﴾
و سوگند به آسمان و سوگند به آنچه آن (آسمان) را بنا کرد ﴿۵
 وَالْأَرْضِ وَمَا طَحَاهَا ﴿٦﴾
و سوگند به زمین و سوگند به آنچه آن (زمین) را مانند توپی پرتاب کرد (غلتانید) ﴿۶
 وَنَفْسٍ وَمَا سَوَّاهَا ﴿٧﴾
و سوگند به نفس و سوگند به آنچه آن (نفس) را درست کرد ﴿۷
 فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا ﴿٨﴾
و به آن (نفس گناه کاریش و تقوایش را الهام کرد ﴿۸
 قَدْ أَفْلَحَ مَن زَكَّاهَا ﴿٩﴾
حتمآ رستگار شد هرکس آن (نفس)  را تزکیه و پاگ گرداند ﴿۹
 وَقَدْ خَابَ مَن دَسَّاهَا ﴿١٠﴾
و حتمآ نا امید شد (به آرزویش نرسید) هر کس که با آن نفس دسیسه کرد ﴿۱۰

 كَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْوَاهَا ﴿١١﴾
(قوم) ثمود با طغیان گری آن (شتر را که آیه ی خدا بود) را تکذیب کردند ﴿۱۱

 إِذِ انبَعَثَ أَشْقَاهَا﴿١٢﴾
و قتی که دشمن ترین فرد آن (قوم) را بر انگیختند ﴿۱۲
 فَقَالَ لَهُمْ رَسُولُ اللَّـهِ نَاقَةَ اللَّـهِ وَسُقْيَاهَا ﴿١٣﴾
و رسول خدا به آنها گفت این شتر ماده ی خداست و کینه ی آن (شتر) را به دل گرفتند ﴿۱۳

 فَكَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمْدَمَ عَلَيْهِمْ رَبُّهُم بِذَنبِهِمْ فَسَوَّاهَا ﴿١٤﴾
و او (رسول) را دروغ گو شمردند و شتر را کشتند و پروردگارشان بدلیل گنا هانشان بر آنها غضب کرد و آنها را تسویه کرد (با خاک یکسان کرد) ﴿۱۴

 وَلَا يَخَافُ عُقْبَاهَا ﴿١٥﴾
و از عاقبت آن (تسویه کردن) هم نمی ترسد ﴿۱۵



الحمدلله رب العالمین   ۱۶/۶/۱۳۹۲ شنبه   بندۀ خدا

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر